Track to track analyse van “Musik an augen zu welt aus“ van Seance
Dit is de tweede studio album van de formatie Seance. Een band die qua geluid tegen Neil Young aanschurkt, maar tegelijkertijd een eigen sound weet te creëren. Zodanig zelfs dat het me op sommige momenten meer aan Fugazi, Alkaline Trio, At the Drive In of Bad Religion deed denken. Wat zowel een interessante als een explosieve combinatie teweeg brengt. Deze band, die uit Haarlem komt, maakt in de eerste instantie niet de meest toegankelijke muziek. Maar als je het paar keer beluisterd, besef je dat deze band het niet schuwt om te experimenteren of grenzen te overschrijden en dat ze door invloeden als Neil Young, Fugazi en andere punk bands een rock en roll/ punk sound hebben samengesteld die zowel uniek als meer dan de moeite waard is om hun ontwikkeling te volgen.
Het is tevens een band met een verleden. Zo komt de titel van het album van de drummer die na hun eerste album door een tragisch ongeluk is overleden. Zijn uitspraak was bij ieder nummer: “Muziek aan, ogen dicht en wereld uit” wat de album tevens goed weergeeft. Dit is een album om je ogen te sluiten en meegenomen te worden. In deze universum bestaat de buitenwereld maar slechts uit de linkse en rechtse hoeken en uppercuts die de muziek je brengen. De huidige bezetting bestaat uit: Ronnie (zang+gitaar), Marnix (lead gitaar), Ron (drums) en Joost (bass).
Track to track analyse:
Zoals ik eerder schreef, verwacht een achtbaan die zowel tekstueel als muzikaal je van links en rechts tegemoet komt. Het album bevat vanaf het begin een energie die het weet vast te houden tot aan het einde. (Een reden waarom het me ook aan Fugazi deed denken.) De muziek is ruig. Schurend. Soms onzuiver, maar opzettelijk, waar de punk invloeden duidelijk hoorbaar zijn. Het is een album om op je koptelefoon te plaatsen en zowel door de muziek, gitaren, time changes (waar er behoorlijk wat van zijn) en teksten meegenomen te worden.
Laten we beginnen met het eerste nummer:
Chrysalism
Dit is zonder meer één van mijn favoriete nummers op de plaat. Het begint langzaam met een gitaar en een bas, als stilte voor de storm, voordat het zich rond 0,25 seconden het opbouwt. De teksten zijn sterk:
From what I’ve heard
The past is black and the future blue
Both from burning
Both from burning
Both from burning
But you’ve got me worrying
Dan komt de refrein die de volgende onheilspellende regels blijft herhalen:
From here to there
From here to there
From here to there
De volgende regels geven me kippenvel:
For what it’s worth
Erase the past or evade the new
It’s both learning
It’s both learning
It’s both learning
But you’ve got me worrying
En na de tweede refrein breekt de hel los. Begint de gitaar te scheuren (rond 2.30) en neemt de vaart toe, om na de derde couplet terug te vallen op een kleine drumsolo. Maar dan komt het knapste van dit nummer rond 4.15 neemt de gitaar het over, waardoor een melodie ontstaat die het nummer naar een onverwacht einde brengt.
New Dawn
Dit is zo een nummer die me aan Fugazi en Bad Religion deed denken. Het is een punker. De teksten zijn rebelachtig en de instrumenten komen allemaal samen om de teksten te versterken. Ik wil niet alle teksten beschrijven. Dit is een album die je zelf dient te ontdekken. Maar dat dit album kritisch is en politiek geladen, komt uit de volgende teksten naar voren:
I can not stay, I can not stay, this I know for sure.
Count the planets. Count the stars. Count in the war.
Come big ideas
Cast away all fears
Come on. Bring on a new dawn.
the Hedonist
Dit nummer begint met een gitaar en neemt wat gas terug, tot aan 0,15 minuten waarin alle instrumenten samenkomen en vooral de gitaar een hoofdrol speelt. Ik kon me niet ontrekken aan het feit dat het nummer aan het begin wat Egyptische invloeden had, maar al snel veranderd in een punker. Ook hier is de samenstelling van tekst en muziek die het nummer kracht geeft.
Shallow. hallowed crawlspace
Overblown surface
Accidental desires
C’est la fuckin vie
This hedonistic love affair
With my hands up in the air
Rond 2.00 breekt het nummer los en rond 2.40 is er in het nummer een time change dat het nummer in een andere melodie stuwt, maar die uiteindelijk weer terugkomt bij de melodie die door het hele nummer aanwezig is. Het is niet makkelijk uit te leggen, maar het is behoorlijk knap gedaan. Dit zijn geen gemakkelijke nummers. Maar nummers die veranderen, terugkomen, als eb en vloed, en die nooit stilstaan. Het zijn geen monotonige melodieën, maar melodieën die loslaten, als water en olie, maar ook weer samenkomen. Het is muziek zoals je deze het liefst zou willen hebben.
One to Ten
Ook een nummer dat me aan Bad Religion deed denken. Voornamelijk in de teksten, Het begint met een gitaarriff gevolgd door een drum. Hoewel het punkachtige kanten heeft, deed het me eerder aan rock ‘r roll denken. De teksten zijn supersterk:
Sitting home and sitting still
In my ear I hear overkill
Can’t find my tunes lately
Can’t tune out of mediocrity
Of:
Fuck bad radio
I can’t hear it no more
Seems like I’m alone
Fuck bad radio
Een nummer tegen de huidige muziekindustrie en de smakeloze en steriele muziek die ze op de markt brengen. Het tegenovergestelde van wat Seance componeert. Een band die het aandurft om gitaren te laten scheuren, soms een valse noot te laten zingen en dingen niet te polijsten. Daarin ligt ook de kracht van deze album. Het loslaten van de kunst zodat deze voor zichzelf spreekt. En dit is misschien ook wel de rode draad die past bij de titel. Het gaat inderdaad over muziek aan, ogen dicht en wereld uit. De drummer speelt in dit nummer overigens gigantisch strak met een een aantal uitmuntende fillers.
Our Life in Light Years
Net als het andere nummer implodeert, komt dit nummer die uiterst rustig begint met een drum, maar dan weer in gas toeneemt. Hier voelde ik op sommige momenten bijna een funkachtige sfeer; vooral op de manier waarop de gitaar werd gespeeld. Ook hier zijn plotselinge time-changes en plotselinge stille momenten waarin alles wegvalt, nadat de muziek weer explodeert. Let vooral op de geweldige gitaarsolo rond de twee minuten. Deze is zowel opbouwend als scheurend tegelijk. Sterke riffs met daarbij sterke teksten:
Come on hit the gas
My travels should be fast
it’s just that I wanna get far.
Time to leave now.
I’ll reach whatever destiny somehow.
Stardust is what we are.
From dust to energy.
I, superstar.
Met aan het einde zelfreflectie:
Humbling.
Humbling
Humbling.
Humbling.
Wow.
Remains
Een nummer dat me in de eerste instantie aan “Spin the Black Circle” van Pearl Jam deed denken. Met name omdat de muziek op een doorgedraaide carousel lijkt, met als enige rustpunt het refrein. Daarnaast blijft het draaien, draaien en draaien. Wat past bij de teksten. Het is alsof de waanzin voelbaar is en er kritisch naar religie wordt gekeken. Ook hier is de gitaarsolo een geweldige (en bijna geweldadige) onderbreking die te tezamen met de timechange rond 3.30 het nummer sterk maakt. Een krankzinnige carousel die maar door blijft stomen:
Tears were spend when you got locked away
Did you see colours or only grey?
Years gone by while mother looked away.
Surrounded with walls. You had to stay
Leave the fire behind,
Your brother still prays
Tears were spend when you were on that bed.
Did you worry of things left unsaid?
Dears were there when the bible was read
Surrounded with love. You may go ahead
Leave the fire behind, it’s in her eyes
Your brother still prays, every day
Leave the fire behind, it’s in her eyes
Your brother remains,
Leave the fire behind, nothing dies
Your brother still prays, every day
Leave the fire behind, nothing dies
Your brother remains, true to your way
(Remains)
(Remains)
Do What I Feel Like
Vanaf dit moment worden de nummers iets rustiger. Een akoestische onderbreking waar het gas even wordt teruggenomen. Maar waar de tekst het nummer een snijdende kant geeft:
I’ve had twenty six years to think about why I was here to stay
I’ve been over it and over and I still don’t know up till today
So I just decided to live and let live and I suggest you do the same
Cause I’ve had enough of you and the stupid things you say
I will do what I feel like and I’ll ever ask if I may.
Een goede onderbreking die het volgende nummer sterker maakt.
Man
We horen synthesizers, een akoestisch gitaar en een rustige opbouw. Rond 0,50 minuten begint de bas een dominante rol te spelen en neemt het nummer ook in kracht toe. En rond 1.45 gaat het nummer plotseling een andere kant op, gevolgd door een dreunende gitaar die het nummer op een andere ritme meeneemt. Ook hier valt het me weer op, hoeveel veranderingen en melodieën deze band in korte nummers weet te creëren, waardoor het achtbaan gevoel nooit ophoudt.
Ook hier zijn de teksten weer ijzersterk:
Just beyond my reach.
Future mysteries.
Secrets of the sun.
And where you have gone.
Just beyond my reach.
Future come to me.
With every change of view.
I’ll be looking for you.
All of time...
Hier vind je the Hedonist op Spotify: link.
Resonater
Dit nummer begint met een samenhang van stemmen die me deed denken Aya Davinita van Pearl Jam, behalve dat hier een stem boven de andere stemmen uitzweeft en rond 0,50 minuten er weer een verandering plaats vindt in de melodieën die met elkaar verweven zijn. De vrouwelijke achtergrond stemmen maken het nummer nog sterker. De teksten geven een beeld weer van eenzaamheid en een verloren liefde:
Sometimes I hear you like a song from the other room
But everybody’s speaking up and I don’t think we’ll meet up soon
Time and distance start to weigh.
Pick my guitar until something resonates
Light a fire
Light a fire
Light a fire
for you.
Pilgrim
Na de implosie van het vorige nummer, wordt deze opgevolgd door een nummer met een standvastige beat die het nummer naar een climax brengt. De violen in het begin geven het een extra volume. Ook hier zien we weer dat eenzaamheid een belangrijke thema vormt dat de stem bijna onderdrukt. Vooral rond 2.55 waar de gitaar losgaat. Aan het einde wordt het nummer uiterst melodieus, misschien wel het meest melodieuze moment van de plaat:
Fear of losing you
In my dreams
Tonight
And slow ….
I will go on!
Ambulance For A Loved One
Een nummer dat funky-achtig begint en tegelijkertijd wordt meegenomen door symfonische geluiden. Ook hier speelt de eenzaamheid weer een rol in de teksten. Mijn favoriete moment is rond 2.30 waar de zanger en de gitarist tegelijkertijd losgaan. Wat het nummer een extra knal geeft. Het nummer gaat over een protagonist die iemand verliest en wiens hand hij nog vasthoudt in de ambulance. Een donker einde. Misschien ook wel de reden waarom het album eindigt met een nugget:
I remember seeing you for the last time
Your hand in mine
said see you on the other side
Wear your sweater, keeps the cold on the outside
when I look up at night
shooting stars, I believe, should be no reason for crying
When you call
When you call
An ambulance for a loved one
Ambulance for a loved one
Ambulance for a loved one
And then you were gone
Do What I Feel Like (acoustische versie)
Een acoustische versie van “Do What I Feel Like”. En nu het alleen een gitaar betreft en een stem wordt de politieke boodschap van dit nummer plotseling ook duidelijk. Een boodschap die vooral vandaag de dag belangrijk is:
I’m an electric gypsy all I want is to go and play
But for so long I’ve been caged up in a world where all is grey
And it’s people only see black or white, colors they seem to hate
them and me couldn’t be any less alike, we’re all matter but in a different state
Een sterk einde van een sterke album dat een aantal draaibeurten nodig heeft om alle deuren te laten openen. De verschillende melodieën, het ongepolijste geluid maakt de plaat niet altijd toegankelijk, maar als je de tijd neemt om te luisteren en tevens van Fugazi, Bad Religion, Neil Young houdt, is deze plaat meer dan de moeite waard. Het enige kritiek punt dat ik heb is de verdeling van de nummers. Sinds""Do What I Like” nemen alle nummers in gas terug, alsof de plaat uit twee delen bestaat. Een punk en rock deel en een rustigere deel (hoewel de gitaren ook hier schuren en scheuren). Meer variatie in de opbouw zou het misschien een sterke plaat nog sterker hebben gemaakt. Maar dat is slechts een detail. Dit is een plaat die nog zelden wordt gemaakt. Waar de artiesten de kunst durven los te laten en niet alles tot het oneindige perfectioneren; en juist hier ligt de kracht. In het niet steriele jumbo die we vandaag op de radio horen. De kracht ligt in het onzuivere. In het gebied waar in de composities nog gaten en brokken hebben, die je als luisteraar steeds doen verassen. Bij iedere draaibeurt hoor je iets anders. Een gat of een vulling die je nog niet eerder was opgevallen. In dat geval is de titel uiterst goed uitgekozen: “Muziek aan, ogen dicht en wereld uit”.
Link naar de band: Seance.
