Ik heb vandaag een lezing gegeven in de Armeense Apostolische Kerk in Almelo. Waar mijn lezing in voorgaande jaren over de Armeense genocide ging, wilde ik in mijn lezing vandaag het meer hebben over de huidige politieke en academische klimaat in Nederland. Er is de laatste jaren uiteraard nogal veel gebeurd. Ton Zwaan, socioloog en onderzoeker naar genocide, verbonden aan de Universiteit van Amsterdam en het NIOD, is met pensioen gegaan. Prof. Weitenberg is dit jaar overleden en van alle wetenschappers die ik direct ken, houdt alleen Ugur Ümit Üngör van de Universiteit van Utrecht en het NIOD zich direct bezig met de genocidale processen in het voormalige Ottomaanse Rijk. Zijn werk is van onschatbare waarde en heeft in 2006 de UvA-scriptie prijs gewonnen, in 2011 de Keetje Hodshonprijs en 2012 de Heineken Young Scholars Price. Zijn boek The Making of Modern Turkey (2011) is doorslaggevend. Toch raakt de discussie over de Armeense genocide steeds meer op de achtergrond. Wat we ook zien bij Lijst Çete in de omgeving van Twente, waarvan de raadslid Ugur Çete openlijk de Armeense genocide ontkent. Sterker nog, hij draait de feiten zelfs om - niet ongebruikelijk bij genocide ontkenners - door een gedenksteen te willen plaatsen voor de "Turkse slachtoffers" in 1915 - zie link. Hij heeft zelfs een conferentie georganiseerd, over de Armeense kwestie en daarbij de ontkenning van de genocide, waar Ruud Borgman en Nazan Kirkagaç van de PvdA en Gerwin Kamphuis van LKA aanwezig waren - zie ook link. Opmerkelijk omdat de PvdA officieel de genocide erkent. De strekking van mijn lezing was dan ook dat academisch debat noodzakelijk is voor de politieke discourse over de Armeense genocide; dat academische discussies de basis dient te zijn voor de politiek. De onderliggende waarschuwing, mijnerzijds, naar de Armeense gemeenschap toe was dan ook; dat de politieke discussie belangrijk is, maar dat deze nooit zonder de academische discourse gevoerd kan worden. De Armeense gemeenschap is gepolitiseerd, maar vergeet daarbij soms de academische onderbouwing. Terwijl deze onderbouwing van onschatbare waarde is. Deze onschatbare waarde komt steeds meer onder druk te staan.

Ik eindigde met een gedicht:

In Armenië, 1987 - (geschreven door Peter Balakian - zie ook link)