Vergane glorie

Toen Paulien van der Bel mij in oktober vroeg om op een aantal foto's van haar te dichten, met als thema "vergane glorie" zei ik volmondig "ja", totdat ik de foto's zag. Deze waren van zo een verblindende schoonheid dat ik wekenlang een ware writersblock had. Ik denk dat ik zestien pogingen heb gewaagd voordat ik eindelijk een combinatie van foto's en gedichten heb gevonden. Deze bestonden uit bestaande gedichten, maar ook een vijftal gedichten die ik speciaal op basis van de foto's heb geschreven. Vooral de verlorenheid in de foto's, de vergane glorie, trok me aan.

De voordracht werden gehouden in Podium Mozaiek. En is zelfs in een aantal dagbladen en kranten gepubliceerd. Je kan je misschien voorstellen dat hierdoor de druk (maar ook de spanning - op een positieve manier) toenam.

De gedichten die ik heb voorgedragen waren:

Verbleekt licht - gepubliceerd in de Haarlemse Dichtlijn 2011

Mijn woorden voegen niets toe - kijk ook op deze link

Een flinterdunne reflectie - (ongepubliceerd)

Scherven voor mijn ogen - gepubliceerd in Het gezicht van het verleden

Een prelude en kleine voordracht uit mijn boek Zwarte muren

Stilte en witte kamers - gepubliceerd in Het gezicht van het verleden

Een gedicht over het modernisme in een oud dorp - gepubliceerd in Dichter bij beeld

Het idee dat ik hier sta - (ongepubliceerd)

Geur in lakens - (ongepubliceerd)

Verdroogd zand - (ongepubliceerd)

In Armenië, 1987 - geschreven door Peter Balakian (zie ook link)

Een kamer zonder uitzicht - (ongepubliceerd)

Dit is het graf waarin ik lig - (ongepubliceerd)

Bedankt - (ongepubliceerd)

Oscar Wilde - (ongepubliceerd)

Dit was een geweldige ervaring. Als dichter krijg je niet altijd de kans om dichtkunst met beelden samen te brengen. Dit was altijd een droom van mij en ik ben blij dat het deze avond ook is gelukt. Ik denk dat de gedichten en de beelden elkaar complementeerden en dat de thema - vergane glorie - hierdoor nog sterker naar voren kwam.

Ik had dit uiteraard nooit zonder Paulien van der Bel kunnen doen, die me bleef aanmoedigen en mij de prachtigste foto's stuurden. Laten we eerlijk zijn, als je daar als dichter op het podium staat, je gedachten en emoties over het publiek uitstrooit, ben je redelijk kwetsbaar en naakt. Dus vele dank aan Paulien:

De ironie van deze avond wil, dat ik deze expositie en voordracht precies een dag voor mijn veertigste verjaardag hield. De ironie wil ook dat ik deze avond pijn in mijn zijde begon te krijgen, wat later een geperforeerde blindedarm bleek te zijn. Dus vergane glorie indeed!

Voor meer foto's van Paulien van der Bel, bekijk ook haar website: link.